Gordon Banks. Kent u hem nog? Begin jaren zeventig hing zijn poster meer dan levensgroot boven mijn bed. Een cadeau van mijn vader, die als glaszetter had samengewerkt met Engelse bouwvakkers. Zij hadden hem de poster ‘for his football crazy son’ gegeven. Ik was zeven jaar en had geen idee wie Gordon Banks was. De krant kon ik immers nog niet lezen. Buitenlands voetbal op televisie was voor mij beperkt tot de Bundesliga. De Engelse First Division en het wereldkampioenschap in het verre Mexico, waar Banks met Engeland actief was, waren voor mij onbekend terrein. Daardoor wist ik alleen wat ik uit de poster kon afleiden. Hij was een keeper, een man met een lang, enigszins getekend, vriendelijk gezicht, een bedenkelijke blik en een knalgele trui met daarop het logo van de drie leeuwen. Daar overheen zijn handtekening, geschreven met blauwe stift. Ik leerde meer over deze voor mij onbekende keeper van mijn vader. Engels elftal, Leicester en Stoke City en de wonderbaarlijk redding op het wereldkampioenschap van 1970 in Mexico op de kopbal van Pelé. https://www.youtube.com/watch?v=2G_q2aB5G6o

Sinds deze kennismaking zag ik hem keepen. Elke zondag. Zijn 'dubbelganger' stond onder de lat bij de helden van mijn eigen club, het eerste elftal van R.K.S.V. Heerlen. Witte broek, gele trui, getekend en vriendelijk gezicht, geweldige reflexen en penaltykiller: Nico Habets. Een goede bekende van pap en vriendelijk en grappig naar mij. Ik kende de Gordon Banks van Heerlen en, nog belangrijker, hij kende mij. Bij thuiswedstrijden stonden mijn vriendjes en ik vaak achter zijn doel om zijn reddingen niet te missen. Vlak voor het einde van de wedstrijd zorgde ik dat ik in de buurt van de kleedkamer was. Terwijl onze spelers van het veld liepen keek ik dan naar ze op, hopend op een knikje, een knipoog of een aai over de bol. Het liefst van ‘Pietje’ (Roosendaal), onze jeugdleider, of van 'meneer Habets'. Toch trad ik niet in de voetsporen van mijn voetbalheld. In mijn eerste jaar bij de club kreeg ik een bril. Keepen was daardoor geen optie. Bovendien zorgde mijn zichtcorrectie ervoor dat ik iets anders belangrijks en leuks in het voetbal ging doen: goals scoren! Ik stond alleen tussen de palen als ik juichend de bal uit het net had gehaald.

Zondag, 1 oktober 2017, dachten veel Sporting Heerlen-mensen aan de manier waarop zij Nico kenden en hij hen. Tijdens een minuut stilte. Een mooi eerbetoon aan Nico. Hij overleed twee maanden eerder, 77 jaar jong. Bijna zijn hele leven was hij lid van R.K.S.V. Heerlen/Sporting Heerlen. Natuurlijk werd hij doelman. Nico was te bijzonder om ‘éen van de tien veldspelers’ te zijn. En hij was gezegend met talent. Al op zijn zeventiende verdedigde hij het doel van het eerste elftal. Twintig jaar was hij de eerste keus. En niet alleen bij zijn eigen club. In de jaren zestig en zeventig keepte hij regelmatig voor het ‘Heerlens elftal’, samengesteld uit spelers van alle Heerlense clubs. Door zijn goede keeperswerk redde hij menig punt voor zijn elftal en een enkele keer werd hij daardoor ook genoemd in de toen nog heel beknopte wedstrijdverslagen van de krant.

Op 15 april 1973 zou Nico voor de 500e keer bij R.K.S.V. Heerlen onder lat staan. Tegenstander was de huidige fusiepartner Heerlen Sport. Maar de wedstrijd ging niet door (om reden mij onbekend) en dus speelde Nico zijn jubileumwedstrijd de week erna, uit bij Heilust. Daar moest hij 3 tegentreffers incasseren en verloor Heerlen niet alleen de wedstrijd (3 – 2) maar ook zijn kampioensaspiraties. De partij tegen Heerlen Sport werd begin mei ingehaald. Uitslag 4 -2 voor Heerlen.
Een jaar later werd S.V. Heerlen wel kampioen. Op 7 april was de 1 – 2 uitzege bij Miranda meer dan voldoende. Nico speelde na 17 jaar eindelijk in de tweede klasse. Het verblijf daar duurde echter maar een jaar. Toen Heerlen in 1978 opnieuw naar de 2e klasse promoveerde, genoot Nico aan de zijlijn. Hij was met ‘voetbalpensioen’. Al die jaren bleef hij een trouw bezoeker van de wedstrijden van R.K.S.V. Heerlen, en later van Sporting Heerlen. De liefde voor zijn club en zijn opgewekte en optimistische karakter zorgden er ongetwijfeld voor dat hij, ondanks de kanker die de energie uit zijn lijf zoog, het 100-jarig jubileum nog mee kon maken. Nico leefde toen al in blessuretijd. Hij kon de wedstrijd tegen de kanker niet meer in zijn voordeel beslissen. Uiteindelijk was het zoals Cruyff sprak over wedstrijden tegen de Italianen: ze kunnen niet van je winnen, maar je kunt wel van ze verliezen. Nico verloor zijn leven en wij een prachtig mens.

Bijna 25 jaar geleden werd ik Nico’s buurman. Over Gordon Banks hebben we het nooit gehad. De poster heb ik ook niet meer. Wel heb ik een foto van het kampioenselftal van R.K.S.V. Heerlen uit 1964. Met de handtekening van Nico. Ze hangt niet boven mijn bed. Ze heeft een ereplaats tussen mijn oude voetbalspullen. Net als het beeldje dat hij kreeg voor zijn 500e wedstrijd (gek genoeg een veldspeler) en mijn herinneringen aan Nico Habets, ‘de Gordon Banks van Heerlen’.